Donderdag middag rond half 12 werd ik gebeld door mijn vader dat het heel erg slecht ging met oma. Ze reageerde niet meer op andere mensen. Rond half 1 ben ik naar oma gegaan. Rond 1 uur waren we allemaal daar: Kelly, mijn broer, mijn zus, mijn vader en mijn oom. We hebben de hele dag bij haar gezeten, zodat ze niet alleen was. Heel soms reageerde ze een beetje op andere mensen. Ik vroeg haar op een gegeven moment of ik foto's mocht maken. Daar reageerde ze een beetje geïrriteerd op want ik mocht altijd foto's van haar maken, ook nu. Ze weet hoe belangrijk dat voor mij is. Daar heb ik het vaker met haar over gehad, dus eigenlijk wist ik dat ook wel. Mijn familie was blij dat ik dat deed, ook voor hun verwerking van dit alles.
We hebben ook nog goed tegen haar kunnen praten, Kelly, Jeroen en ik. We hebben haar kunnen bedanken voor alles wat ze voor ons heeft gedaan en voor alles wat ze ons heeft geleerd. Voor de mooie herinneringen en de mooie verhalen. Ook hebben we haar gevraagd of ze de groetjes wilde doen aan mama, als ze haar zou zien bij de poort. Dat zei oma altijd, dat mama haar bij de poort op zou wachten.
Rond 7 uur hebben we daar wat gegeten en rond 9 uur / half 10 gingen mijn broer en vader naar huis toe om de papieren uit te zoeken. Toen ze net weg waren, was Kelly tegen oma aan het praten. Op een gegeven moment keek Kelly oma aan en zei: "Oma, je zou me nu het liefste een klap tegen mijn harses willen geven, of niet". (dat zei oma vaker tegen ons voor de grap, beetje plat Amsterdams) Toen Kelly dat zei reageerde oma weer en zei iets van "Ja" met een klein lachje rond haar mond. Daar moesten we allemaal toch wel even om lachen hoor. Dat was ook het laatste reactie op iets van de buitenwereld.
Een poosje later (ik weet niet of het 5 minuten waren of een half uur) merkte ik dat ze anders begon adem te halen. Mijn zus was eventjes naar buiten gelopen en ik zei tegen Kelly dat ze haar maar moest gaan halen. Dat deed ze nog niet. Toen keek ik wat langer naar oma en toen zag ik dat ze niet meer knipperde met haar ogen. Alsof ze aan het slapen was met haar ogen open, maar wel nog die oppervlakkige ademhaling. Kelly is Natas (zus) toen gaan halen en de zuster kwam ook meteen mee. Zij vertelde ons dat mensen dagen lang met open ogen kunnen blijven liggen en dat dat dus geen kwaad kon voor haar. We hebben zo een poosje naar haar gekeken en toen vertelde de vrouw dat we niet moesten schrikken als ze een beetje zou verkrampen of iets dergelijks. Vlak nadat ze dat vertelde deed oma inderdaad ineens bewegen met haar gezicht, wat heel bijzonder was: ze begon gekke bekken te trekken zoals ze zo vaak deed om ons te laten lachen. Dit deed ze een keer of 3 en daarna is ze in alle rust heen gegaan.
Het was heel bijzonder om het mee te maken. Mijn vader en mijn broer kwamen ook weer terug en daarna hebben Kelly, Natas, mijn tante en ik haar gewassen, aangekleed en haar weer echt 'oma' gemaakt door haar bril op te zetten en haar gebit weer in te doen, zoals ze graag wilde. Toen hebben we nog tot een uur of 12 bij haar gezeten en gepraat. Toen werd ze opgehaald naar de plek waar ze nu is (ik kan het woord niet neerzetten). Ik ga zo meteen wat foto's met Kelly uitzoeken die ik de afgelopen tijd heb gemaakt en dan ga ik haar kaartje ontwerpen. Vandaag is de crematie, waarna ze definitief haar laatste reis zal maken.
Lieve oma, Vaya Con Dios!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten