Een gebroken nek

Mijn oma heeft al een hele poos last van haar nek en schouders.
We zijn er vaak mee naar de dokter gegaan en ze heeft verschillende pijnstillers gehad maar niks helpt.
De dokter zegt dat het spieren zijn die vast zitten en dat het slijtage in de nek is.
3 Jaar geleden is ze heel hard gevallen toen haar zoon (mijn oom) is overleden.
Ze heeft toen een paar weken in het ziekenhuis gelegen. Sindsdien heeft ze dus die pijn in haar nek en schouders.
Vorige week dinsdag is ze gevallen en sindsdien is de pijn veel erger geworden.
Mijn tante is toen weer met oma naar de dokter gegaan, en toen ze binnenkwamen begon de dokter stom te lachten, zovan: Oh daar komt die weer aan met haar gezeur. Oma kreeg toen andere pijnstillers maar ook deze hielpen niet.

Afgelopen dinsdag was de pijn zo erg geworden dat ze gewoon moest huilen.
Mijn oma huilt nooit en heeft ook nooit pijn. Een paar jaar geleden had ze haar been hard gestoten zodat het vel tot op het bot kapot was.
De heeft de wond zelf dicht geduwd en vertelde me dat het echt geen pijn deed, ze heeft dus echt een hele hoge pijngrens!
Maar goed, donderdag avond ging mijn vader bij oma kijken en ze had weer zo'n ontzettende pijnaanval. Mijn vader is naar de huisartsenpost gegaan voor andere pijnstillers met spierverslappers. Vrijdag ging mijn vader weer kijken maar het was weer zo erg dat hij de huisarts belde.
Onze huisarts is gekomen en zij raadde ons aan om naar de eerste hulp te gaan.

Daar aangekomen werd er een foto gemaakt. Na uren lang te wachten kwam de dokter aan met het nieuws:
Mijn oma heeft haar NEK gebroken.

Ik kan het gewoon niet bevatten... er is een scan gemaakt en daarop is te zien dat de tweede wervel gebroken is.
Ongeloofelijk.. ik kan er met mijn hoofd niet bij. We zijn zo vaak naar de dokter geweest, afgelopen dinsdag zelfs nog in het ziekenhuis voor een andere afspraak.
Daar hadden ze gezegt dat het gewoon slijtage was en dat ze maar een paracetamol moest pakken.
Ze heeft daardoor verdomme god weet hoe lang met een gebroken nek rondgelopen!!!!!!!!!

Ik .. ik ben er echt helemaal vanaf. Gister hebben pap en ik 11 uur lang in het ziekenhuis gezeten.
Eerst in Roermond en nu ligt ze in maastricht. ze heeft als het goed is een soort stellage om gekregen vanmorgen die aan de schedel is bevestigt.

Oma is er zelf heel nuchter onder. Gister in het ziekenhuis hebben we gepraat, grapjes gemaakt en zelfs gelachen.
Ik kon bijna zeggen dat het gezellig was, want sinds ze die nekband om heeft, heeft ze er neit veel last van.
Zometeen gaan we weer naar haar toe.
Gister zei oma al: Maak morgen maar een foto van me als ik die vogelkooi op mijn hoofd heb.
Ik vind het zo bijzonder dat ze er zo nuchter mee om kan gaan! Als ik bij haar ben, kan ik het ook.
Maar als ik alleen ben, zoals nu, moet ik steeds aan de gevolgen denken.
Als ze verkeerd was terechtgekomen was dat stukje wat afgebroken is, in haar hersenstam terecht gekomen en dan was ze dood geweest.
Als de dokter haar nog langer zo had rond laten lopen, en ze had op de een of andere manier haar hoofd gedraaid, kon ze of verlamd of ook dood zijn gegaan..
Als.. ja.. als als als! Dat gaat alleen nog door mijn hoofd.

Ongeloofelijk!